Hoofd, hart en handen, daar draait het in de film Hors Normes om. Hoe ziet het eruit wanneer de balans tussen die drie ver te zoeken is? We hoeven ons daarvoor niet te wenden tot de fictie.

Het verhaal speelt zich af in de zorgsector; we zien kinderen die te boek staan als ‘onbehandelbaar’ afgestoten worden door de reguliere centra, grof gesteld omdat de verzekering hun zorg niet betaalt.
Er is echter een centrum (als het zo genoemd mag worden) dat zich over deze verstotelingen bekommert. Een centrum dat buiten alle kaders en protocollen om opereert, dat zich slechts met zeer veel moeite staande weet te houden maar met een gedrevenheid te werk gaat die nederig stemt.

Wanneer je toekijkt alsof je naar een geheel nieuwe wereld kijkt, bekruipt je vanzelf het gevoel van bevreemding; kan dit echt niet anders? Zouden we werkelijk niet meer samen kunnen werken, met hoofd, hart en handen, om tot iets beters te komen, beter voor zowel de zorgverleners als de zorgontvangers?

Deze film schreeuwt in elk geval om zo’n herziening, om niet langer af te sluiten wat niet in het plaatje past. We hebben het plaatje zelf gemaakt, wij kunnen het ook aanpassen. Hors Normes toont dat het niet perfect hoeft te gaan, zolang je maar niet opgeeft. ♦