Gedurende je leven krijg je verhaallijnen opgedrongen die helemaal niet in je verhaal passen, maar die dermate dwingend zijn dat je geen keuze hebt en er íets mee zal moeten. De film A Hidden Life is een eerbetoon aan de stille daden van verzet door mensen die nooit de geschiedschrijving gehaald hebben.

‘… for the growing good of the world is partly dependent on unhistoric acts; and that things are not so ill with you and me as they might have been, is half owing to the number who lived faithfully a hidden life, and rest in unvisited tombs.’  George Eliot

Hoeveel waarde hecht je aan woorden? Wat is een belofte waard? Tot welk punt houd je vast aan je eigen gevoel?

In de film volgen we Franz en Frani, een echtpaar dat een idyllisch leven leidt met hun drie dochtertjes op hun boerderij in de bergen van Oostenrijk. Bij aanvang is het 1939 en de eerste schaduwen komen opzetten. Van de mannen die opgeroepen werden, werd geëist dat ze trouw zwoeren aan Hitler. En dat is precies wat Franz niet kan.

De film doet aan als een droom – beelden worden in elkaar verweven waarbij plaats en tijd soms vaag blijven, de shots zijn hier en daar vervormend en wat met name een bevreemdend effect heeft is dat na talloze mishandelingen zichtbare verwondingen uitblijven. Er wordt spaarzaam omgesprongen met dialogen, met name de hoofdpersonen spreken vooral in hun brieven naar elkaar. Het kan wat schakelen zijn om je in dit alles mee te laten voeren. Maar de film duurt drie uur, dus tijd genoeg.

Los van de vorm, de film geeft genoeg om over na te denken.
Heb je als mens het recht om je eigen keuzes te maken? Wanneer een ideologie de jouwe niet is, mag je dan passen? Kan je jouw verhaal schrijven, terwijl anderen hun eigen verhaal schrijven? Of is het onvermijdelijk dat de verhalen elkaar op zeker punt kruisen en dat er slechts één verhaal overblijft voor de geschiedenisboeken?