Ik heb expres even gewacht met deze blog tot nà de verkiezingen. Want het heeft niets te maken met het politieke stemmen. Deze blog gaat over je eigen stemmen.
We hebben allemaal drie stemmen;
– Onze spreekstem
– Onze stiltestem
– Onze schrijfstem

Spreekstem
Dit is de stem die je kan horen. De stem waar je buiten verkiezingstijd het eerst aan denkt wanneer je het hebt over ‘jouw stem’. De stem die je meestal vreselijk vindt om terug te horen op een opname.
Deze stem wordt gevoed door je binnenwereld, maar gaat de buitenwereld in. Daar zoekt je stem manieren om zichzelf te laten horen en om gehoord te worden.
Je spreekstem probeert niet alleen je binnenwereld te uiten, maar ervaart ook trekkracht vanuit de buitenwereld. Zo kan je spreekstem een sterke drang voelen om te resoneren en vooral ver te blijven van dissoneren.
Of juist het tegenovergestelde: sluit je af voor de groep en uit jezelf alsof je alleen bent. In beide gevallen is er geen verbinding. Niet met jezelf en niet met je omgeving.
Op zichzelf gaat hier al een wereld achter schuil. Je stem kan zoveel blootleggen van wat er binnenin gebeurt, maar het voert te ver om je daar nu uitgebreid in mee te nemen.
Ben je benieuwd en wil je graag jezelf via je eigen stem verkennen, dan ken ik twee waanzinnig goede stemtherapeuten voor stemwerk; Betty Post in Groningen en Jolanda Mulder in Kampen. Aanraders.

Stiltestem
Tegenover onze spreekstem staat onze stiltestem. Dit is onze energetische stem binnenin, die je niet kan horen, maar wel kan voelen. Deze stem wordt gevoed door de buitenwereld, maar blijft in je binnenwereld.
Dit is de stem die je in de stilte ‘hoort’. Die maakt of een stilte heel zwaar voelt, rustig, nerveus, etc. Het is je trillingsniveau, zogezegd.
Onze stiltestem is woordeloos en we kunnen soms het gevoel hebben te verdwalen in die grote leegte. Misschien is dat waarom veel mensen die stem liever niet horen.

Schrijfstem
Tenslotte is daar je schrijfstem. Dit is de brug tussen je spreekstem en je stiltestem.
Schrijven is niet hetzelfde als praten, maar je houdt wat je denkt ook niet binnen. Je geeft woorden aan je stiltestem, proeft bij het schrijven en lezen of het klopt, en door het daarna hardop voor te lezen nogmaals. Het verbindt voelen en denken met elkaar. Je schrijfstem heeft zelfs een heel eigen taal om die twee werelden met elkaar te verbinden: de beeldentaal.
Je blijft dichter bij jezelf, omdat je schrijft. Je woorden worden niet of in elk geval minder sterk gestuurd door groepsdynamiek.

Ik heb verder gemerkt dat we in schrijven heel eerlijk zijn. Zodra je ‘ik’ schrijft, of een vraag krijgt naar bijvoorbeeld een herinnering of observatie, kost het werkelijk moeite om te liegen.
Papier confronteert je met je woorden – je kan er niet omheen, zoals je dat bij praten wel kan; ‘nee hoor, dat heb ik niet gezegd.’ Het is een hele ‘schone’ manier van confronteren, zonder (ver)oordelen, zonder invullingen. En daarmee ook heel veilig.
Bovendien: schrijven vertraagt. We babbelen heel gemakkelijk en soms ook sneller dan ons denken bij kan houden. Maar schrijven gaat minder snel en dwingt ons daarmee om met meer aandacht bij onze woorden te blijven.

Je ziet waarom ik echt een beetje verliefd ben op schrijven. En dat ik er iets heel anders mee bedoel dan het beeld van een schrijver die zit te zwoegen op een boek.
Komende tijd ga ik mij dan ook steeds verder richten op al schrijvende je eigen geest verkennen. Mag ik jou vragen wat jij graag zou willen zien als activiteit? Waar zou jij aan mee willen doen? En via welk medium?
Alsjeblieft, laat het me weten. Jouw stem doet ertoe.