Wu wei is een principe uit het Taoïsme. Het houdt in: weten wanneer wel en wanneer niet te handelen.

Niet handelen is moeilijk. Vooral wanneer je je machteloos voelt.

De dag begint heftig. Het ene moment ligt onze kat Keira (15 jaar) nog rustig te slapen op een stoel. Het volgende moment zien we haar hevig trillend op de grond, haar kopje tolt, ze zakt door haar achterpoten en kan alleen in rondjes gaan. Dit alles begeleid door luid gemiauw.
Met spoed brengen we haar naar de dierenarts.

Diagnose: vestibulair syndroom. Evenwichtsorgaan. Niet veroorzaakt door een middenoorontsteking, mogelijk door een TIA, maar veel vaker blijft de oorzaak onbekend.
De dierenarts geeft ons twee opties: ‘Je kan een behandeling starten, maar de prognose is slecht. Of je kan haar laten inslapen.’

Stilte.
Wij moeten nu zeggen wat we gaan doen. Maar hoe kunnen we een levensbeslissende keuze maken, zo plotseling, met alle emoties die door ons lijf gieren?
We hebben meer bedenktijd nodig.

Thuisgekomen installeren we Keira in de kamer waar ze het liefst is. Eerst en bovenal willen we nu dat ze tot rust kan komen.
Ik blijf de hele dag bij haar, mijn lief probeert nog wat te werken.

Keira’s oogjes schieten snel en ongecontroleerd heen en weer, dit symptoom heet nystagmus. Ze loopt zwabberend alsof ze dronken is, valt ook voortdurend om.
Ik vind het hartverscheurend om te zien en probeer dan ook zoveel mogelijk te voorkomen dat ze loopt. Ik zet eten en drinken pal bij haar ligplekje en til haar op haar bak als ze ongedurig oogt. Alles om haar te helpen. Denk ik.

Maar na een tijdje word ik stil. Mijn emoties zakken en ik observeer Keira.
Ze komt heel helder over en ik zie dat ze vastbesloten is om rond te lopen, hoeveel moeite haar dat ook kost.
Op dat moment begrijp ik hoe ik haar écht kan helpen.
Ik zet haar eten en drinken terug op hun oude plek, een paar passen bij haar slaapplekje vandaan. Ik kijk toe en doe verder niets.

Wanneer Keira omvalt, krabbelt ze weer overeind. Wanneer ze blijft wiebelen op haar pootjes waardoor ze niet rustig kan eten, laat ze zich op haar buik zakken. Op die manier gaat het wel.
Als ze genoeg gegeten en gedronken heeft, kruipt ze in haar huisje en valt in een diepe slaap.
Dit patroon herhaalt zich gedurende de dag.
Eén keer, nadat ze wat langer rondgelopen heeft met veel vallen en opstaan, wordt ze misselijk. Ik ruim het op en laat haar verder begaan. Ze vult haar lege maag opnieuw en gaat daarna weer slapen.

Tegen de avond wordt Keira wakker en ik zie dat haar nystagmus is verdwenen.
Ze kijkt me weer recht aan, haar pupillen zijn ook niet meer verwijd.
Ze loopt minder zwabberend en meer recht vooruit. Het lukt haar zelfs om met haar achterpootje haar kopje te krabben zonder om te vallen – iets dat tot een paar uur daarvoor ondenkbaar was.

Mijn lief vindt online meer informatie over haar aandoening en zo lezen we dat binnen 24-78 uur verbetering optreedt en dat binnen enkele weken het dier meestal weer helemaal de oude is.
Behandeling is veelal niet nodig, alleen als er erge misselijkheid is.

De volgende ochtend bel ik de dierenarts om te vertellen dat we haar nauwlettend in de gaten blijven houden maar verder niet handelen. Op basis van wat we gezien hebben, heeft ze niets meer nodig dan wat ze uit zichzelf al doet.

Dit was 22/23 juli. Inmiddels is Keira volledig weer de oude, fysiek en in gedrag.

Niet handelen is moeilijk.
Maar door Keira heb ik geleerd dat het de beste hulp kan zijn die je kan geven.