Mijn Instagramaccount is een flop. Ik weet niet of het komt doordat ik de laatste tijd niet in staat was om snel de nieuwste spullen te kopen. Maar het lijkt wel alsof dat is wat beloond wordt.

Niet mijn tekst, alleen door mij vertaald. De tekst is afkomstig van iemand die foto’s van American Dollpoppen maakt en deze op Instagram plaatst.
Want vergis je niet, ‘dollphotography’ is een serieuze business en wordt door veel mensen gedaan. Van de kleinste miniatuurpoppetjes tot formaat babypop en alles daar tussenin.

Ik schrijf vaker dat vorm voortvloeit uit inhoud. Dat het verhaal de boodschap is.
Dit raakt wat ik hiermee bedoel.

Als je vanaf de buitenkant toekijkt, kan je jezelf verliezen in wat je gelooft dat je moet hebben of doen. Wat in werkelijkheid verwarring is over wie je denkt te moeten zijn.
Wanneer we kind zijn doen we hierdoor mee met de rages op gebied van kleding, spullen en speelgoed. We zijn nog volop aan het aftasten wie we werkelijk zijn. Dat gaat niet vanzelf over als we de volwassen leeftijd hebben bereikt.

Er zijn tig mensen die wekelijks video’s maken waarin ze vol enthousiasme de nieuwste poppen en accessoires uitpakken.
Maar ook de tak van zelfmaak, een van de dingen die mij pakweg anderhalf jaar geleden als een magneet aantrok, kan het gevoel van ‘nooit genoeg’ triggeren.
Er is altijd iemand die een nettere afwerking heeft – door meer ervaring of beter gereedschap. Of die betere foto’s maakt, waardoor de imperfecties niet opvallen. Iemand die in veel hoger tempo nieuwe dingen maakt of heeft (krijgt).

‘Comparison is the death of joy,’ schreef Mark Twain niet voor niets.

Waardering krijgen is geen doel, het is een neveneffect. En wanneer je probeert waardering te krijgen via wat je hebt of doet, put het je helemaal uit.
In plaats daarvan, draag uit wat je voelt te willen (bijna móeten) uitdragen. Dan straalt je lichtje.
En wat ik heb ontdekt, is dat je gekozen vorm veel minder uitmaakt dan we aanvankelijk denken – mensen komen op je lichtje af. Dàt is hun baken in de duisternis, het vuur waar zij zich aan kunnen warmen.
Maya Angelou verwoordde het als volgt:

‘I’ve learned that people will forget what you said,
people will forget what you did,
but people will never forget how you made them feel.’